سلام

این که ما از شهادت نمی ترسیم و این کشتن ها ما را زنده تر می کند؛ حرفی حق و به جا است، اصلا رهبرمان آن را گوشزد می کند.

ولی آخر ما تا کی می خواهیم با صلابتمان دشمن را بترسانیم و جلوی خیلی از بلا ها را بگیریم؟ چند نفر دیگر را هم بدهیم تا بزرگانمان را بشناسیم، قبل از این کشتن ها آیا ما دانشمندانمان را می شناختیم و قدرشان را می دانستیم؟

بالاخره ما هم باید آستینی بالا بزنیم و همتی کنیم.

بعد از این همه نقمت گویی وقت شمردن اشتباهات خودمان نشده؟آخر ما چه نتیجه ای می بریم از این که مدام دنبال نشانه های فتح در شهید شدن ها بگردیم؟چرا نیامدیم حداقل به مشکلات و غلط هایمان فکر کنیم؟

صد البته این هم درست نیست که ما ضعف هایمان را به دشمنانمان بنمایانیم ولی آن قدر ضعف های مقابل را دیده ایم که وقت نکردیم در آینه نگاهی به خودمون بندازیم.

با احترام شهادت دانشمند بزرگ هسته ای را با کمی تاخیر تبریک و تسلیت می گویم.

به امید ظهور منجی عالم...